کتاب «معنای یهودی بودن پس از نابودی غزه» (Being Jewish After the Destruction of Gaza: A Reckoning) در ژانویۀ ۲۰۲۵ (بهمن ۱۴۰۳)، حدود شانزده ماه پس از آغاز نسل‌کُشی غزه، منتشر شده است.

کتاب پیشِ رو یکی از قانع‌کننده‌ترین متونی است که دربارۀ حقانیت طرف فلسطینی و عدم مشروعیت اقدامات دولت اسرائیل دیده‌ام. بخش بزرگی از کتاب به رویدادهای پیش و پس از ۷ اکتبر مربوط است و به سوالاتی از این قبیل می‌پردازد که چرا فلسطینیان مجبور به انتخاب مقاومت خشونت‌آمیز شدند؛ چرا ادعاهای طرف اسرائیلی دربارۀ موضوعاتی مانند استفادۀ حماس از مردم غزه به‌عنوان سپر انسانی غلط است؛ چرا اسرائیل این‌طور بی‌رحمانه قتل عام می‌کند؛ چرا شعارِ «از رود تا دریا، فلسطین آزاد خواهد شد» از قضا و برخلاف تفسیر صهیونیست‌ها، شعاری دموکراتیک است؛ و یا چرا دولتِ این کشور برازندۀ عنوان دولت آپارتایدی است.

فصل اول به اجمال نشان می‌دهد صهیونیست‌ها چگونه با خوانشی سیاسی از تورات، آپارتاید علیه مردم فلسطین را توجیه می‌کنند. و تز اصلی کتاب در همین‌جاست: صهیونیست‌ها مایل‌اند خود را قربانیانِ تاریخ جا بزنند و این‌گونه، اسرائیل به‌عنوان نمایندۀ یهودیان دنیا با قربانی‌نمایی می‌کوشد کشتارهای بی‌وقفه‌ و نظام آپارتایدی خود را توجیه کند.

فصل پنجم در پی اثبات این مطلب است که چنین قربانی‌نمایی‌ها تنها خاص اسرائیلی‌ها نیست و خیلی‌های دیگر هم از این بهانه برای سرکوب مردمان استفاده کرده‌اند. بینارت فکر می‌کند تنها راه‌حل مسئله فلسطین، ادغام فلسطینیان است و کنار زدن آپارتاید؛ و تاریخ نشان داده چنین راهکاری آبی است بر آتش بدترین سناریوهای ممکن.

عنوان کتاب ممکن است این اشتباه را برانگیزد که نکند این کتاب اساساً مربوط یه یهودیان است و ربطی به ما ندارد. بینارت می‌گوید که این کتاب را بیشتر برای خانوادۀ خودش نوشته، ولی همزمان کتابی است که ربط چندانی به یهودیت و یهودیان ندارد.