امپراتوری عثمانی، در روایت‌های سنتی غرب، همواره به مثابه «دیگری اسلامی ـ آسیایی» در برابر «غرب مسیحی ـ اروپایی» تصویر شده است، اما واقعیت چهره‌ای پیچیده‌تر و شگفت‌انگیزتر دارد؛ قلمروئی چندقومیتی، چندزبانه و چنددینی عثمانی‌ها تا اعماق قاره اروپا گسترش یافته بود. در حقیقت فرمانروایان عثمانی خود را وارث امپراتوری روم می‌دانستند. مارک دیوید بئر، در این روایت جدید و جذاب، اوج‌گیری شگفت‌انگیز عثمانی‌ها از یک امارت مرزی کوچک به یک امپراتوری جهانی را با تأکید بر پیوندهای آنان با زبان‌های ترکی، مغولی، اسلامی و بیزانسی به تصویر می‌کشد. او نشان می‌دهد که عثمانی‌ها همزمان که پیشگام تساهل و مدارا‌ی دینی بودند، از ابزار تغییر مذهب برای ادغام و یکپارچه‌سازی ملت‌های مغلوب استفاده می‌کردند. اما در قرن نوزدهم، این سیاست جای خود را به انحصارطلبی داد، روندی که سرانجام به پاکسازی قومی، نسل‌کشی و فروپاشی امپراتوری پس از جنگ جهانی اول انجامید.
عثمانی‌ها، روایت‌های مسلط غرب از رنسانس، عصر اکتشافات جغرافیایی و اصلاحات مذهبی را به چالش می‌کشد و تصویری نو از تأثیر ماندگار این دودمان بر تاریخ اروپا و جهان ارائه می‌دهند. این کتاب بازخوانی درخشانی است از گذشته‌ای که هنوز زنده و سرشار از تضاد، زیبایی، خشونت و شکوه است.