«گودال پِی» یکی از دردناک‌ترین آینه‌هاست: آینه‌ای که نشان می‌دهد چگونه آینده، وقتی بت می‌شود، حال را نابود می‌کند.

پلاتونوف با زبانی سرد، شاعرانه و به‌ظاهر ساده، ویرانیِ روح انسان را زیر فشار آرمان‌های بزرگ و بی‌رحم نشان می‌دهد.

پلاتونوف این‌جا نه اعتراض می‌کند و نه موعظه؛ او فقط ویرانیِ آرامِ روح انسان را نشان می‌دهد. همین است که «گودال پِی» را یکی از تلخ‌ترین، عمیق‌ترین و فراموش‌نشدنی‌ترین آثار ادبیات روسیه کرده است.

دوک‌گو گذشته‌اش را به یاد نمی‌آورد و تنها چیزی که می‌داند این است که به نوشیدنی نیاز دارد. وقتی او کیف گمشده‌ای پر از مدارک پیدا می‌کند، زندگی‌اش دگرگون می‌شود.
خانم یوم، معلم بازنشستۀ تاریخ و صاحب فروشگاه محله که از گم شدن کیفش ناراحت است، تماسی مرموز از فردی دریافت می‌کند که آن را پیدا کرده است. خانم یوم برای سپاسگزاری از این غریبه، به او وعده‌ای غذای رایگان از فروشگاهش می‌دهد و با دیدن خوشحالی او از غذا، دعوتش می‌کند تا هر روز برای صرف ناهار به فروشگاه بیاید.
دیری نمی‌گذرد که دوک‌گو فروشگاه را در اقدامی شجاعانه از دست تعدادی دزد نجات می‌دهد و خانم یوم را به این فکر می‌اندازد که به او پیشنهاد کار بدهد. نیروی جدید فروشگاه بی‌درنگ دل اهالی محله را به‌دست می‌آورد، و به خانم یوم در نجات فروشگاهش از ورشکستگی کمک می‌کند؛ اما زمانی که اوضاع برای او رو به بهبود است، پسر به‌دردنخور خانم یوم با قصد فروختن فروشگاه، گذشتۀ مرموز دوک‌گو را شخم می‌زند؛ گذشته‌ای که ظاهراً به‌سختی آن را فراموش کرده است…