دافنه همیشه دوست داشت نامزدش پیتر ماجرای آشنایی‌شان را تعریف کند، چون او ذاتا قصه‌گو بود. البته تا وقتی که در شب آخرین مهمانی مجردی پیتر، ورق برگشت و قصه آشنایی دافنه و او به مقدمه‌ی داستان عاشقانه پیتر با بهترین دوست دوران کودکی‌اش پترا تبدیل شد.
دافنه مجبور می‌شود با کسی هم‌خانه شود که از هر نظر نقطه‌ی مقابل اوست و تنها وجه مشترکشان این است که حال همدیگر را می‌فهمند، چون او دوست‌پسری است که درست مثل دافنه به خاطر داستان عاشقانه‌ی پیتر و پترا ترک شده است.
یک شب جرقه‌ای شکل می‌گیرد و این دو نقشه‌ای می‌کشند. چه می‌شود اگر عکس‌های دو نفره‌ای را که گمراه‌کننده به نظر می‌رسند در شبکه اجتماعی‌شان پست کنند؟ حداقل پترا و پیتر می‌فهمند چه چیزی را از دست داده‌اند.
تمامش هم فقط یک نمایش مسخره‌ است دیگر، مگر نه؟ چون محال است دافنه فصل جدید زندگی‌اش را با دوست‌پسر سابق نامزد جدید نامزد سابقش شروع کند. درست است؟!

«امیلی هنری» نویسنده‌ای جوان، خوش‌ذوق و پرطرفدار اهل آمریکاست که در سال ۱۹۹۱ به دنیا آمده و در رشته نویسندگی خلاق تحصیل کرده است. او کارش را با نوشتن داستان برای نوجوانان آغاز کرد و خیلی زود مسیرش را به سوی دنیای رمان‌های عاشقانه‌ی بزرگسال تغییر داد.

شهرت واقعی‌اش از سال ۲۰۲۰ شروع شد، وقتی اولین رمان عاشقانه‌اش با نام «تعطیلات ساحلی» منتشر شد؛ داستانی لطیف، بامزه و پراحساس که دل خوانندگان را به‌دست آورد. پس از آن، با رمان‌هایش جایگاه خود را در بین ستاره‌های ادبیات معاصر عاشقانه تثبیت کرد. آخرین اثر او با عنوان «ماجرای جالب دافنه» در سال ۲۰۲۴، پرفروش‌ترین رمان عاشقانه از نگاه کاربران سایت گودریدز شد.

چه به دنبال داستانی برای لبخند، چه اشکی بی‌هوا یا عشقی آرام و درونی باشید، آثار امیلی هنری همیشه چیزی برای دل‌دادگی دارند.

آخرِ بازی’ سومین مجموعه داستان گروهیِ کارگاه‌های داستان‌نویسیِ لیلا جُلینی است؛ شامل ده داستان که دَه تن از شاگردان کلاسش و نویسندگان تازه‌نفس نوشته‌اند. ازآنجاکه جُلینی برای نوشتن این داستان‌ها (چه در پلات، چه در پرداخت و شیوۀ روایت، چه انتخاب سبک و زبان) به‌جز نوشتن داستانِ فنی، نویسندگان را به هیچ چارچوبی مقید نکرده است، در این کتاب’ هم داستان روان‌شناختی می‌خوانیم هم داستان فراواقعیت، هم داستان‌هایی با نگاه مردانه، هم روایت‌هایی زنانه. هرچه هست این اثر قرار است هم لذتِ خوانش داستان کوتاه را به مخاطب پیشکش کند، هم اثبات کند که کارگاه‌های داستان‌نویسی می‌توانند ختم به مجموعه داستان‌های گروهی شوند، البته به‌شرطِ خون‌دل خوردنِ استاد و از پای ‌ننشستن‌های شاگرد

من تو زندگی تقریباً از هیچ‌چیز نمی‌ترسم. یعنی از چیزهایی که معمولاً زن‌ها از اون‌ها می‌ترسند، نمی‌ترسم. منظورم ترس از همه‌ی اون چیزهاییه که زن‌ها فقط به دلیل زن بودن ازشون می‌ترسن و تقریباً هیچ‌کس در درست بودن اون ترس‌ها شک نداره. یکی از اون چیزها قدم زدن تنهایی یه زن تو یه خیابون خلوت در شبه.
از داستان کوتاه نادیا

زندگی برای من چه شکلی است؟ زندگی برای من مثل این است که در رخوتی دوست‌داشتنی با چشم‌های بسته روی صندلی عقب تاکسی‌ای لم داده‌ام و راننده‌ای پاکیزه و مودب و محتاط، در سکوت محض، ماشین را بی‌هدف در خیابان‌های خلوت و پردرخت و آفتابی می‌راند. گاهی چشم‌ها را باز می‌کنم و به انعکاس شاخ‌و‌برگ‌های درخت‌ها روی شیشه‌ی تاکسی نگاه می‌کنم و بعد دوباره آن‌ها را می‌بندم تا بازی سایه ـ آفتاب را پشت پلک‌ها احساس کنم. چه اهمیتی دارد کجا می‌رویم؟ چرا می‌رویم؟ کی می‌رسیم؟
از داستان کوتاه دریا

زمانی فکر می‌کردم کاش تصمیم‌های سخت زندگی آدم رو کس دیگه‌ای می‌گرفت. اما اون روز صبح وقتی تو آینه زل زده بودم به خودم، دیگه این‌طور فکر نمی‌کردم. منظورم اینه داشتم به این فکر می‌کردم که اگه تصمیم‌های سخت زندگیم رو کس دیگه‌ای بگیره، دیگه این زندگی مال من نیست؛ مال کسیه که این تصمیم‌ها رو گرفته.
از داستان کوتاه حمیر