سارتر نمایشنامۀ تک‌ پرده‌ای در بسته (Huis Clos) را در 1943، یعنی اوج دوران اشغال فرانسه از جانب نازی‌ ها نگاشت، هرچند پس از جنگ به انتشار رسید و به‌ سرعت به یکی از اثرگذارترین نمایشنامه‌ های دوران تبدیل شد.

برای ملتی که به‌ تازگی از رنج و تحقیر اشغال نازی‌ ها رهایی یافته بود و همچنان از فروکوفتگی غرور ملی، ورشکستگی اخلاقیِ برآمده از سرکردن با سلطه و سرکوب، و وجدانِ گرانبارش سرخورده بود، مضامین این اثر زنده و گیرا می‌نمود،

هرچند چنان که نشان خواهیم داد، این درونمایه‌های کلیدیْ امروزه نیز، حتی به تعبیری ژرف‌ تر از آن دوران، همچنان طنین‌افکنند. از میان نُه نمایشنامۀ سارتر، درِ بسته اهمیتی کانونی دارد؛

هم از این رو که انگاره‌های فلسفی مسلط بر دوران پس از جنگ جهانی دوم را در قالبی روایی به نمایش می‌گذارد، و هم از آن جهت که گونه‌ ای نوین از درام را صورت‌ بندی می‌ کند که تأثیری ژرف بر تئاتر نیمۀ دوم قرن بیستم نهاده است