یوزف روت (1894-1939) نویسندۀ اتریشی صاحب‌نام، از بزرگان ادبیات اتریش و سرزمین‌های آلمانی‌زبان در ابتدای قرن بیستم بود. او آثار مهمی از جملۀ مارش رادتسکی را نیز به رشتۀ تحریر درآورده. او از جملۀ نویسندگانی است که با شروع جنگ جهانی اول، با حسرتی بی‌مانند به گذشته و به جهانی ورای مارشِ جنگ می‌نگریستند.

جزئیات مربوط به سال‌های اولیه زندگی، باورهای مذهبی و زندگی شخصی یوزف روت به‌طوری گسترده ناشناخته مانده؛ خود روت عامدانه اطلاعات زندگی‌نامه‌ای‌اش را پنهان کرد یا تغییر ‌داد. آنچه مشخص است این است که او در لِمبرگ (اکنون در اوکراین) و وین تحصیل و از سال ۱۹۱۶ تا ۱۹۱۸ در ارتش اتریش خدمت کرد. پس از جنگ، به‌عنوان روزنامه‌نگار در وین و برلین کار کرد و به‌طور منظم برای روزنامه فرانکفورتر سایتونگ (۱۹۲۳–۱۹۳۲) مطلب می‌نوشت. در این دوره، چندین رمان نوشت که از میان آن‌ها مارش رادتسکی (1932) به‌عنوان بهترین اثر او شناخته می‌شود؛ اثری برجسته که تصویری دقیق از روزهای پایانی سلطنت ارائه می‌دهد.

پیامبر خاموش، نوشتۀ یوزف روت بزرگ، بر اساس مشاهدات نویسنده از مسکو خلق شده؛ در زمستانِ سخت 1926 که اقامتی طولانی در این شهر داشت. پیامبر خاموش تقلایی درخشان است از به تصویر کشیدنِ انقلاب روسیه و خیانتِ پسِ آن، از طریق عیان کردن انگیزه‌های شخصی‌ رهبران انقلاب. فریدریش کارگانِ بی‌رحم – نماد تروتسکی – به‌اجبار و البته با پای خود به تبعیدگاه می‌رود، پس از آنکه در ملاءعام به سرپیچی از ساوِلی بی‌اخلاق دست می‌ند – شخصیتی که در داستان نماد استالین است. پیامبر خاموش، که در اوجِ تردیدها دربارۀ سرنوشت تروتسکی نوشته شده، تصویری بی‌بدیل از ایده‌آلیسم انقلابی است که به بدبینی انقلابی تبدیل شده است. روت به مسئلۀ قهرمانان اخلاقی در زمان انحطاط و سنت‌های رو‌به‌زوال علاقه‌مند بود.

بسیاری از داستان‌های او به مشکلات رابطۀ پدر و پسر می‌پردازند؛ در این میان، امپراتور سالخورده، فرانسیس یوزف، به‌طور مکرر به‌عنوان یک شخصیت پدرانه ظاهر می‌شود. در سال ۱۹۳۳، روت به پاریس مهاجرت کرد و باقی سال‌های عمر خود را آنجا گذراند. در سال‌های پایانی عمر، او با احساس حسرتی فلج‌کننده  به گذشته می‌نگریست؛  احساسی که در شش رمانی که در دوران تبعید خلق کرد، به‌روشنی  دیده می‌شود.

پیامبر خاموش (Der Stumme Prophet)  اثری پیچیده از یوزف روت است که به کاوش در آرمان‌های انقلابی، سرخوردگی‌های شخصی، و تأثیر مخرب ایدئولوژی‌های سیاسی بر زندگی فردی می‌پردازد. این رمان که در سال ۱۹۲۹ نوشته اما پس از مرگ نویسنده در سال ۱۹۶۶ منتشر شد، با سبک خاص روت که ترکیبی از مشاهدۀ دقیق و انسان‌گرایی عمیق است، تصویری از شور و شوق سیاسی و سرخوردگی ناگزیر آن ارائه می‌دهد.

مجموعه داستان تازۀ مجید قیصری، نویسندۀ شناخته‌شدۀ معاصر ایران، بازخوانی تجربۀ جنگ، بحران‌های شخصی، تأثیرِ فقدان بر روان انسان، و نگاه ویژه به ابعادِ عمیق‌ترِ رویارویی با مرگ را ارائه کرده است. قیصری در برف کهنه، برفِ نو داستان زندگی انسان‌هایی را روایت کرده که به شکل‌های مختلف، با ویرانی خانه و ذهن، ترس، تنهایی و فقدان دست‌به‌گریبان‌اند. داستان‌های این مجموعه، نه روایت‌های بزرگ‌نمایانه از میدان‌های جنگ زندگی، بلکه لحظه‌هایی از حیات عادی‌اند که در سایۀ بحران و خشونت تاریخی، مقاومت و انسجام انسانی را آشکار می‌کنند. گرچه در این میان، همه‌چیز به‌سادگی رخ نمی‌دهد. قیصری نه فقط از زاویه‌دیدِ انسان‌ها، بلکه از نظرگاه فرشتگان قدسی نیز به مقولۀ مرگ در جنگ نگریسته است. آنچه در این مجموعه‌داستان در انتظار خوانندگان است، تجربه‌ای متفاوت از ساخت‌وپرداختِ ادبی در آثار قیصری است.

برف کهنه، برف نو مجموعه‌ای از هفت داستان است با موضوع‌ها و حتی زبانی به‌ظاهر متفاوت. اما آنچه تمام این داستان‌ها را کنار هم معنا بخشیده، درون‌مایه‌های مانند انزوا و فقدان و مرگ است.

قیصری در بیشتر این داستان‌ها، با  از زبانی بی‌تکلف به بیان درد، رنج، امید و پایمردی شخصیت‌ها پرداخته است. توصیف‌های دقیق محیط، جزئیات روزمره، و روان‌شناسی شخصیت‌ها در کنار لحظه‌هایی اضطراب‌آور و دشوار، تجربۀ جنگ را نه به‌شکل تراژدی مطلق، بلکه به‌عنوان بخشی از زندگی مردمانی نشان می‌دهد که در دل ویرانی، به تلاش برای حفظ ارتباط، کار و خاطره مشغول‌اند.

این مجموعه، با تمرکز بر جزئیات زندگی مردم عادی در بستر جنگ و با استفاده از زبان خاص ادبیات مقاومت، تصویری مستند و بی‌پیرایه از تاریخ معاصر ایران ارائه می‌دهد. داستان‌هایی که نه تنها بازتاب‌دهندۀ رنج و شکنندگی انسان‌اند، بلکه گواهی بر توانمندی او در مواجهه با بحران‌ها و حفظ انسجام انسانی‌اند.

مجموعه داستان جدید مجید قیصری، اثری معتبر و ارزشمند در ادبیات معاصر ایران است که با نگاهی انسانی و واقع‌گرایانه، تجربۀ جنگ را در دل زندگی روایت می‌کند و ارزش‌های مقاومت، همدلی و امید را بازخوانی می‌کند.